‘Als we samen naar videoclips zaten te kijken, keek ik naar de meisjes, mijn vriendinnen naar de jongens. In een café keken zij naar de barkeeper, ik naar de serveerster. Het was een verwarrende en eenzame tijd. Natuurlijk wist ik dat meisjes op meisjes kunnen vallen en jongens op jongens, maar zou ik dat nou weer hebben? En vergis je niet: juist in deze leeftijd wordt er onderling hard geoordeeld over homoseksualiteit, ondanks alle tv-series met homo’s en lesbiennes. De norm is nog steeds heteroseksueel. Weet je nog hoe veel Friezen reageerden toen de commissaris van de koningin een skútsjeskipper een zoen gaf. Een man die een man kust, vreselijk! Allemaal ingezonden stukken! Zo wordt er nog steeds gedacht.
Ik heb daarom heel lang mijn gevoelens verborgen gehouden. Ik wilde wel van het dak af schreeuwen dat ik lesbisch was, zodat in één keer iedereen het wist. Maar ik durfde het niet. Toch werd het bekend, ik weet nog steeds niet precies hoe. Ik zat een keer met een stel meiden tv te kijken en toen heb ik gevraagd: “Vallen jullie op jongens of op meiden?” Zij vielen natuurlijk allemaal op jongens. Ze hebben mij niks gevraagd, maar misschien hebben ze vanwege die vraag hun conclusie getrokken. Hoe dan ook: op school merkte ik dat ze ’t wisten. Achter mijn rug om werden er grapjes over gemaakt. En dat is vreselijk. Toen pas, ik was zeventien jaar, ben ik naar mijn ouders gegaan. Ik heb hun alles verteld.
‘Leave skat”, zei mijn moeder, ‘wie mar earder kommen’. En ze wilde weten hoe ik het ontdekte en hoe de afgelopen jaren voor me geweest waren. Mijn vader luisterde alleen maar en zei niks. Toen heb ik hem gevraagd : Wat fynt heit der einliks fan’ En toen zei hij alleen maar: ‘Do bist in prachtmeid”, verder niets, maar dat was genoeg. Mijn vader is niet een man van veel woorden. Mijn moeder en ik hebben nog lang zitten praten over hoe ik het nou moest aanpakken op school. ‘Ik soe’t mar gewoan fertelle’, zei ze.
