Een stempel dat ik als kind in een asielzoekerscentrum (azc) ook al kreeg. Niet gevaarlijk, maar wel vreemd. ,,O ja, dat meisje daar, uit dat azc in het dorp.’’ Alsof je er net een beetje buiten viel. Als kind denk je daar niet zo bij na. Je hoopt gewoon dat het vandaag pannenkoekendag is, of dat je bij de knutselclub mag. Maar nu, met 36 jaar en wat meer woorden in m’n rugzak, weet ik wat het was: je was er wel, maar je telde niet echt mee.
Minister Faber drukte juist een stempel door vijf lintjes te weigeren
Het verbaasde me eigenlijk niet, maar toch stond ik er van te kijken: minister Faber wil geen lintjes geven aan vrijwilligers die vluchtelingen helpen. ,,Ik ben geen stempelmachine’’, zei ze over die weigering. Maar gek genoeg voelde het júíst alsof ze daarmee een stempel zette.
Kind laten zijn
Gelukkig waren er vrijwilligers. Geen IND-medewerkers, geen beleidsmakers, maar mensen met een hart. Met tijd. Met soms een plastic tas vol kleurpotloden of een oud voorleesboek. Ze kwamen niet om papieren te regelen, maar om me even gewoon kind te laten zijn. Terwijl mijn ouders bezig waren met overleven, gaven zij mij lucht. Ruimte. Dromen.
En dan zegt de minister: geen lintje. Want ‘het staat haaks op het beleid’. Maar als je beleid haaks staat op mensen die goed doen – wat zegt dat dan over je beleid? Het voelt alsof ze zegt: deze mensen zijn verkeerd bezig. En dat raakt. Want dan ben ik even terug in dat gevoel van toen. Weer raar aangekeken. Weer dat onuitgesproken ‘je hoort er net niet bij’.
Door beleidsbrillen
Maar die vrijwilligers? Die lieten mij voelen dat ik ertoe deed. Dat ik iets kon bijdragen. Zij leerden mij dat er buiten het hek ook een wereld was, en dat ik daar ook deel van mocht zijn. Daarom ging ik bestuurskunde studeren. Daarom werk ik nu aan een samenleving die wél iedereen meeneemt.
In Fryslân zeggen we: lit dyn hert sprekke, net dyn regels . Want een samenleving die alleen nog maar via beleidsbrillen kijkt, raakt haar ziel kwijt.
En dan zouden zulke mensen geen lintje verdienen? Omdat het niet binnen een beleidsvisie past? Maar een lintje is geen wetsvoorstel. Het is een bedankje. Een knikje. Een teken van: ik sjoch dy.
Lintje is geen stempel
Misschien is het symboolpolitiek. Maar dan zeg ik: symboolpolitiek is ook wat ons mens maakt. Een minuut stilte voor slachtoffers van oorlog? Ook een symbool. Maar o zo waardevol. Soms zeggen symbolen meer dan duizend Kamerbrieven.
Dus nee, minister, een lintje is geen stempel. Het is een stukje erkenning. En in een wereld die steeds harder wordt, is dat geen luxe. Dat is noodzaak. Aan alle vrijwilligers: tankewol. Voor jullie tijd, jullie warmte, jullie lef. Voor het vuur dat jullie in mij hebben aangestoken – en dat nog altijd brandt.
Geschreven door onze collega Ajla Jegic, die opgroeide in een asielzoekerscentrum.
Kijk hier voor meer nieuws!
